در طی دو دهه گذشته معماری در شهر تهران تحول پوچی را تجربه کرده است. عدم‌آوری سود صنعت وکشاورزی از یک سو و تحریم‌ها از سوی دیگر باعث ایجاد هجوم سرمایه‌ها به بازار مسکن و زمین‌های کوچک (۲۰۰-۳۰۰ متری) به محل سرمایه‌گذاری برای عموم مردم تبدیل می‌شود. عموم مردم خانه های کوچک خود را تخریب کرده و به آپارتمان های ۴ -۵ طبقه تبدیل شده و به همین دلیل شهر را با یکسری آپارتمان هایی که تمام ارزش آن را به نمایش می گذارند، مشخص می کند. در این پروژه خاص، ساختمان در انتهای یک بن بست درمیان دیگر ساختمانها(تودلی) قرار گرفته و از داخل خیابان به پروژه دیدی وجود ندارد بنابراین همان اندک جذابیت هم برای معماران وجود ندارد. از اینرو راهبردهای ذیل جهت طراحی پروژه در نظر گرفته شده است.