پاورپوینت توضیحی بر مدیریت تعمیر و نگهداری روسازی های فرودگاه
تا زمان معرفی هواپیماهای تک هواپیمای سنگین در اواخر دهه 1930، هواپیماهای حمل و نقل هوایی غیرنظامی قادر بودند از باندهای چمنی با فواصل برخاست کمتر از 600 متر (2000 فوت) عمل کنند. ظهور هواپیماهای سنگین مانند DC-3 مستلزم تهیه باندهای آسفالت شده بود. در همان زمان، فواصل برخاستن به بیش از 900 متر (3000 فوت) افزایش یافت. طول باندهای مورد نیاز تا اواسط دهه 1970 افزایش یافت، زمانی که هواپیماهای غیرنظامی بزرگ مانند داگلاس دی سی-8 و برخی از مدل های بوئینگ 747 تقریباً به 3600 متر (12000 فوت) باند در سطح دریا نیاز داشتند. (حتی باندهای طولانی‌تر در ارتفاعات بالاتر یا جایی که دمای هوای محیط بالا در طول عملیات رخ می‌دهد ضروری بود.) روند افزایش طول باند باعث ایجاد مشکلات زیادی در فرودگاه‌های غیرنظامی موجود می‌شد، جایی که باند فرودگاه‌ها باید گسترش می‌یافتند تا بتوان هواپیمای جدید را در خود جای داد. در نهایت، فشار اپراتورهای فرودگاه و توسعه موتورهای جت توربوفن این روند را متوقف و در نهایت معکوس کرد. از دهه 1970، الزامات طول باند در واقع کاهش یافته است و عملکرد برخاست و صعود هواپیماهای غیرنظامی به طور قابل توجهی بهبود یافته است. این مزیت دوگانه در کاهش مساحت زمین مورد نیاز یک فرودگاه و همچنین در کاهش منطقه اطراف فرودگاه که تحت تاثیر نویز هنگام برخاستن قرار می‌گیرد، داشته است.