مبانی نظری رابطه معماری با موسیقی بررسی رابطه معماری با موسیقی مبانی نظری معماری

در یک مطالعه اخیر در مورد موسیقی، فضا و معماری در آکادمی معماری بیان می کند که معماری و موسیقی به صورت مرحله ای و با ترتیب دادن محیط ما در یک طرح (فضای مجازی یک طراحی یا یک ترکیب) تولید می شوند. ). بعد اجرا (فضای واقعی یا واقعی شده طرح ساخته شده در یک ساختمان یا اجرای واقعی یک قطعه موسیقی) است. قضاوت با اشاره به یک تجربه فضایی باعث می شود که جملاتی مانند «این معماری است» یا «این موسیقی است» بسازیم. با این حال، صرفاً به این دلیل که کلمه موسیقی یک تجربه فضایی را به عنوان یک تجربه موسیقایی نشان می دهد و قضاوت می کند، لزوماً به این معنا نیست که معماری به طور همزمان به عنوان چیزی که در حال انجام است وجود ندارد. در واقع این دو به خوبی می توانند یکدیگر را تکمیل کنند و تجربه فضایی موسیقی زیبا به تجربه معماری متعالی کمک می کند و بالعکس. هنرهای مختلف در مقاطع مختلف در گاهشماری تاریخ بشر با یکدیگر همپوشانی داشته و از یکدیگر وام گرفته اند. همه اشکال هنری به سمت دو اصل کیهانی حقیقت و زیبایی حرکت می کنند. در فرآیند بیان، واژگان قدردانی از نظر هماهنگی، وحدت، تناسب و ریتم مشابه بوده است. همیشه وام‌گیری اصطلاحات توسط پیشگویان قلم وجود داشته است. آهنگسازان موسیقی در هر زمان می‌توانستند درباره «ساختار یک آهنگ» یا «بافت صدا» صحبت کنند. اصطلاحاتی که معمولاً برای توده های ساخته شده و مصالح ساختمانی استفاده می شود. همچنین معماران و انتقادات آنها همواره از مفاهیمی مانند «ریتم نما» یا «هماهنگی ترکیب عناصر» شنیده شده است. اصطلاحاتی که یک فرد غیر روحانی فقط برای موسیقی استفاده می کند (شکل 1 را ببینید). از زمان بی نهایت، این دو شکل هنری چیزی بیش از اصطلاحات را به عاریت گرفته اند. در گذشته از طریق آثار معماری به یک سمفونی کامل می رسیدیم. در حال حاضر، مدل‌های معماری پویا و انعطاف‌پذیر را با ادغام فرکانس‌های موج موسیقی با استفاده از برنامه‌های شبیه‌سازی کامپیوتری یا با ساختن فرم‌ها به پیکسل‌های مجزای آزاد ابداع می‌کنیم.