پاورپوینت تحلیل بررسی انواع طاق قوس و گنبد در معماری
قوس یک عنصر ساختاری منحنی صاف است که برای دهانه یک دهانه استفاده می شود. دو دیوار یا ستون منحنی را به هم متصل می کند و بار را بر روی دهانه هایی مانند درها و پنجره ها به طرفین توزیع می کند. این عناصر معماری قوسی شکل بیشتر در معماری کلیساها، ساختمان های صنعتی، پل ها و راهروها دیده می شود. در معماری سنتی، در طاق‌هایی که دهانه‌های بزرگ را در ساختمان‌های بنایی ایجاد می‌کنند، همه عناصر مستقل در کنار هم قرار می‌گیرند تا یک سیستم بسته را تشکیل دهند. نیروهای عمودی از طریق قوس به پاهای نگهدارنده منتقل می شوند. سنگ های روی پایه های تکیه گاه که دو بازوی طاق روی آن قرار دارند، سنگ های رکابی هستند و حامل عناصر گوه ای شکلی هستند که به آنها سنگ قوس می گویند. یک محور مرکزی از طاق و یک سنگ کلید در بالا وجود دارد. با این حال، بسته به انحنا، نیروهای افقی ممکن است از فونداسیون به بیرون فشار وارد کنند. به عنوان مثال، عناصر خارجی در کلیساهای گوتیک، یعنی تکیه گاه های پرنده، در برابر این نیروها مقاومت می کنند و آنها را به زمین منتقل می کنند. آنها به نوعی مانند تیرها کار می کنند. لنگه و لبه بارهای وارد بر فضای دیوار را می گیرند و به عناصر عمودی مانند دیوارها و ستون ها منتقل می کنند. تفاوت بین طاق و طاق را می توانید در توضیحات طاق بیابید. اولین آثار آن را در معماری سنگی یونان باستان با ستون های عمودی و تیرهای افقی (آرشیتراو) می بینیم. با این حال، هنگامی که اتروسک ها اولین طاق ها را توسعه دادند، ساخت سازه های بنایی بزرگتر مانند پل ها و قنات ها ممکن شد. رومی ها این طاق را به عنوان دروازه ای تاریخی برای جشن گرفتن پیروزی های نظامی خود تطبیق دادند. طاقها در طول قرن‌ها شکل‌های بسیاری به خود گرفته و متنوع شده‌اند. نمونه هایی از این موارد عبارتند از طاق نوک تیز سبک گوتیک و طاق سه ورقه ای سه برگی، طاق نعل اسبی شکل موریانه و طاق های بیضوی باروک. مهم ترین پیشرفت، طاق های سهموی و زنجیره ای است که توسط معمار اسپانیایی آنتونی گائودی در قرن نوزدهم طراحی شده است. هر دوی این قوس‌ها طوری طراحی شده‌اند که کل بار را بدون استفاده از پایه‌ها یا سایر عناصر پشتیبانی به زمین حمل کنند.