در کشور ما، روابط افراد ناتوان با محیط ساختاری و فیزیکی اغلب حاوی عوامل پیچیده‌کننده‌ای در زندگی آنهاست. تضمین یکپارچگی اجتماعی به منظور تقویت پیوندهای اجتماعی باید از سنین پایین در افراد تلقین شود. گشودن کانال های ارتباطی و تعاملی افراد ناتوان با سایر افراد و ایجاد محیط همدلی، آنها را قادر می سازد تا در آینده به خود اعتماد داشته باشند و از پتانسیل های خود آگاه شوند. به همین دلیل، تعامل این افراد با محیط خود مستقیماً بر ادغام آنها در زندگی اجتماعی تاثیر می گذارد. در این زمینه؛ طراحی فضاهایی که در دسترس باشند و شرایط آسایش لازم را فراهم کنند برای مشارکت افراد معلول در جامعه حائز اهمیت است. دسترس‌پذیری فهمی است که هدف آن دستیابی به حقوق حیاتی نه تنها در مقیاس فضایی و محیطی است. در این زمینه حق تحصیل معلولان موضوع مهمی است که باید بر آن تاکید و برای آن چاره اندیشی شود. تعریف معلولیت باید در مفاهیم مختلف مورد بحث قرار گیرد و معلولان با رفع نیازهای آموزشی خاص خود زمینه آموزش را فراهم کنند. گفتمان‌ها و رویکردهایی که در زنجیره‌هایی مانند طراحی در دسترس، طراحی برای همه، طراحی فراگیر، طراحی بدون مانع، طراحی بین نسلی متولد شده‌اند، دارای شباهت‌ها و تفاوت‌هایی هستند. در میان این رویکردها، «طراحی جهانی» به انتقادات مربوط به ارائه کیفیت مورد نیاز فضاهای آموزشی ویژه پاسخ مثبت می دهد. تعریف جهانی بودن، درک برابری را به همراه دارد. از این رو ضرورت دسترسی برابر به فرصت های تحصیلی برای افراد معلول در کنار سایر افراد مورد توجه قرار می گیرد. توسعه طرح‌هایی که کیفیت فضایی محیط‌های آموزشی ویژه را افزایش می‌دهد، به تضمین این برابری کمک می‌کند. در این زمینه، مطالعاتی برای افزایش کیفیت فضایی مؤسسات آموزش فراگیر لازم است که همزمان با ضوابط موجود در برنامه های درسی آموزش و پرورش گسترش یابد. علاوه بر این، گنجاندن فضاهایی در ساختمانهای آموزشی که از روابط دانش‌آموزان معلولی که در مدارس تحصیل می‌کنند حمایت می‌کند و آموزش فراگیر را با مدرسه و محیط آنها ارائه می‌کند و در خدمت کارکردهای اجتماعی‌سازی و توانبخشی است، مهم است.