نقشه های اتوکد طراحی سالن تئاتر و اجرای نمایش
هم معماری و هم سینما نمایانگر زمان و حرکت - و در نتیجه توالی - پدیده‌ها هستند. برای نمایش با تصاویر متوالی استفاده می شود. نقطه تفاوت آنها با یکدیگر در معماری است. سوژه فضا را به عنوان حرکت در طول زمان تجربه می کند، در حالی که در سینما سوژه با قرار گرفتن در نقش یک تماشاگر منفعل، تجربه با حرکت چشم مجازی - دوربین انجام می شود. قرار است به دست آید. آیزنشتاین (1938) در مقاله خود "مونتاژ و معماری"، او دو جنبه از چشم را مقایسه کرد. اولین مورد از اینها، فیلم سینمایی، یک "هنوز" است در موقعیت‌های مختلف با عبور از مقابل ناظر، ناظر در همان لحظه خطی خیالی می‌کشد. هم در ذهن و هم با دیدن آن را دنبال می کند. چشم سینمایی منفعل و منفعل است، موقعیت ها موثر و فعال است. ثانیاً، در مورد معماری، «با حس بصری ناظر است. به سمت مجموعه ای از حقایق با دقت تنظیم شده ای که مشاهده می کند حرکت می کند. در اینجا ناظر فعالانه عمل می کند و فضا را مستقیماً می بیند. در حال تجربه است. این حرکت به سوی امر واقعی خیالی است. در دوران گذار، معماری پیش فرض فیلم شد. تصویر «یک شی را به صورت چند بعدی کامل می کند که در آن «فقط برای حل مشکل بازنمایی به معنای واقعی کلمه کافی نیست». مشکل انتقال نمایش دوربین فیلم به هواپیما به طور کامل حل شد «نیای این توانایی بدون شک معماری بوده است.» در معماری هم مانند سینما فاکتور زمان وجود دارد، اما باید تصمیم گرفت که چقدر زمان می برد. و چقدر زمان را با کدام عنصر مکان، با چه چیزی صرف خواهد کرد او تعیین می کند که به چه چیزی علاقه مند خواهد شد، بدن می تواند فعالانه در فضا، تجربه شرکت کند خودش می تواند مدیریت کند. منتها در سینما چارچوب این دوره و تجربه از ابتدا تعریف شده است. مسیر بیننده ترسیم می شود، قسمت هایی که باید دیده شوند نمایش داده می شوند و از پیش تعیین شده است.تجربه فضا در سینما است