🎯 ۱. معرفی پروژه و هویت نوین شهری
🔹 Centre Georges‑Pompidou که بین سال‌های ۱۹۷۱ تا ۱۹۷۷ توسط رنزو پیانو، ریچارد راجرز و ژیانفرانکو فرانکینی طراحی شد، با معماری های‌تِکِ منحصر به فردش، ساختاری شفاف و مکان‌هایی انعطاف‌پذیر برای هنر و فرهنگ ایجاد کرده است. این پروژه، با باز کردن کتابخانه، موزه‌ی هنر مدرن و مرکز پژوهش موسیقی، نقش شاه‌بیت شهری را ایفا کرده که الهامی همیشگی برای علاقه‌مندان هنر است .
🏗️ ۲. کانسپت "داخل بیرونی" و زبان تکنولوژی
🔹 معماری مرکز پمپیدو با طرحی هدایت‌شده مبنی بر نمایش سازه، تاسیسات ساختمانی و مسیرهای رفت‌وآمد در بیرون ساختمان، ایده «شهر درون یک بنا» را محقق کرده است. لوله‌های رنگ‌شده (سبز، آبی، زرد، قرمز) نه‌تنها نقش کاربردی دارند، بلکه نمادین و آموزنده نیز هستند .
🎨 ۳. عملکرد چندمنظوره و دسترسی جامع فرهنگی
🔹 مرکز پمپیدو شامل بزرگ‌ترین مجموعه هنر مدرن اروپا، Bibliothèque publique d’information، سالن‌های نمایشی، فضاهای آموزشی برای کودکان و رستوران است. با حجم 103,305 مترمربع و دسترسی گسترده، این مکان فرهنگی به قلب زندگی اجتماعی پاریس تبدیل شده .
🏛️ ۴. استقبال عمومی و تاثیر جهانی
🔹 این سازه در ابتدا با واکنش‌های شدید مواجه شد؛ اما حالا به نماد معماری مدرن و فرهنگی بدل گشته است. مجله National Geographic آن را «عشق از دید دوم» نامیده و روزنامه نیویورک‌تایمز تاکید دارد که این پروژه، جهان معماری را وارونه کرد
📐 ۵. بازسازی و آینده‌نگری سکوهای فرهنگی
🔹 پس از بازسازی اول (۱۹۹۶–۲۰۰۰)، پمپیدو بار دیگر برای مرمت بنیادین بین سال‌های ۲۰۲۵–۲۰۳۰ بسته خواهد شد. هزینه بازسازی، حدود ۲۰۰ میلیون یورو است که برای حذف مواد خطرناک، به‌روزرسانی فن‌آوری و بهبود دسترسی صرف می‌شود .
نقش‌برتر پارس، مرجع معماری ایران بیان می‌کند:
«مرکز پمپیدو با نشان دادن سازه‌ای درونی-بیرونی، مفهومی فرهنگی فراگیر را به نمایش گذاشته است.»