✨ خانه مسکونی امیری در خیابان دزاشیب تهران و در سال ۱۳۷۵ ساخته شده است و یکی از نمونه‌های برجسته تلاش معمار برای پاسخ به شرایط خاص زمین است. طراحی ساختمان در زمینی نامتقارن و با چالشی در شکل هندسی، امکان حیاط خصوصی با دید به کوهستان را فراهم کرده است. معمار با نزدیک کردن نمای جنوبی به معبر، ضمن حفظ حیاط در سوی شمالی، توانسته ترکیبی از فضای باز و خلوت را به وجود آورد.
✨ در نماهای شمالی طراحی تقریباً متقارن است اما در نما جنوبی، طراحی پویاتر و پیچیده‌تر شده است؛ احجام، پلکان‌ها و ورودی‌ها در جبهه جنوب در هم تنیده شده‌اند تا نمایی متناسب با محیط و تاثیرپذیرفته از سبک‌هایی مانند مایکل گریوز و کارلو اسکارپا خلق شود. وسواس در جزئیات ساختمان و ترکیب پر و خالی در نما از ویژگی‌های برجسته این پروژه است.
✨ این اثر نمونه‌ای از بازخوانی معاصر هویت ایرانی است؛ جایی که قالب‌بندی مصالح، تناسبات پر و خالی و ارتباط با محیط پیرامونی، همگی در خدمت خلق فضایی جامع و با ارزش قرار گرفته‌اند. به گفته وب‌سایت نقش برتر پارس، «این پروژه نمونه‌ای از بازی معمارانه با آجر به عنوان متریال بومی است.» (نقل قول از سایت نقش برتر پارس)
🧱 متریال، ساختار و زبان بصری
✨ در نمای ساختمان، ترکیبی از متریال محلی به کار رفته است؛ آجر در قالب‌بندی‌ها و جزئیات به‌عنوان مصالح غالب به چشم می‌خورد. این مصالح در تعامل با بتن و عناصر شیشه‌ای، هم مقاومت سازه‌ای را تامین کرده و هم به بیان هویتی ایرانی کمک کرده است
✨ دقت در پرداخت جزئیات مانند قاب‌بندی، مقطع‌های نمایی، تقارن نسبی و بازی نور و سایه در پرتگاه‌های نما، کیفیت بصری را افزایش داده است. معمار با متریال بومی، توانسته هم‌خوانی میان زمین و بنا را تقویت نماید و حس تعلق مکانی را در پروژه به وجود آورد.
✨ زبان بصری بنا بین سنت و نوگرایی نوسان دارد؛ در نما جنوب فرم‌ها پیچیده هستند و خطوط و احجام با دقت طراحی شده‌اند تا هویتی معاصر در کالبدی ایرانی خلق شود. این تقابل در ترکیب پر و خالی، درب‌ها، پنجره‌ها و شکست هندسی قابل درک است.