پاوپوینت بررسی سازه های آبی Water Structures
ایران در یک منطقه خشک و نیمه خشک با بارندگی سالانه حدود 250 میلی متر (کمتر از یک سوم میانگین بارندگی سالانه کره زمین) قرار دارد. همچنین میزان بارندگی محدود ذکر شده در شرایطی توزیع می شود که در اکثر شرایط در مواقع و مکان مورد نیاز آب در دسترس مصرف کنندگان نباشد. مدیریت منابع آبی، کنترل آب های سطحی و توزیع آن به صورت دلخواه برای ایرانیان در طول تاریخ چالشی جدی بوده است. بسیاری از سازههای هیدرولیکی تاریخی مانند سدهای ثقلی و قوسی، آثار انحرافی، کانالها، آسیابهای آبی، اتاقهای یخ و قناتها (کاریز) که در سراسر کشور (بهویژه در بخشهای خشککن) پراکنده شدهاند، نشاندهنده تلاش ایرانیان برای یافتن راهحلهای بدیع برای این مشکل است. مدیریت منابع آب امروزه با نیازهای سنگین کشاورزی، صنعتی و شهری نیاز به آب بسیار بیشتر شده است، در حالی که منابع آب موجود تقریباً ثابت مانده است. این بدان معنی است که تلاش بسیار بیشتری برای کنترل رواناب آب های سطحی لازم است. طراحی، ساخت و بهره برداری از سازه های هیدرولیکی مانند سدهای بزرگ همواره به عنوان یک راه حل کارآمد برای این مشکل مورد توجه بوده است. در 50 سال گذشته، سدهای بزرگ بسیاری ساخته شده و بسیاری دیگر در حال حاضر در مرحله طراحی هستند.