در سال 1930، لُکُربزیه برای طراحی خوابگاهی به خدمت گرفته شد که قرار بود دانشجویان سوئیسی دانشگاه بین المللی در پاریس را در خود جای دهد . در آغار، این معمار و پیر جینِرِت، همکارش در آن زمان پروژه را ،به دلیل تنشی که با حمایت سوئیسی ها بعد از پیشنهاد معماران برای مسابقه طراحی ساختمان سازمان ملل داشتند، رد کردند ولی سر انجام، آن ها این پروژه را خوب ارزیابی کرده و با بودجه ای محدود این خوابگاه را طراحی کردند . اگرچه، پروژه را درجهتی هدایت کردند که مجموعه ای از اصول مدرن لُکُربزیه را به کاربرد و لُکُربزیه هم مجبور شد تا قبل از طراحی هر پروژه ای، بر معماری مسکونی تمرکز کند .
پاویون سوئیس، پنج اصل معماری لُکُربزیه درساختمان را از طریق طراحی اش به کار گرفت . این ساختمان بر پیلویت هایش بالا رفته و ارتفاع می یابد که به مرکز مجموعه نزدیک است و بر ویژگی "شناور بودن " ساختمان تاکید می کند . بام باغ مجموعه از شهر کناره می گیرد و به ساکنان ساختمان خدمات می دهد، اگر چه به اندازه یونیت دِ هبیتنت در مارسِی روح بخش و سر زنده نیست . همچنین سه قاب در ساختمان،به این باغ، چشم اندازهایی اعطا می کند و عناصر سازه ای خالصش را آشکار می سازد .