مسکن، تنها چهاردیواری نیست؛ ریشه در فرهنگ، نیازهای روانی و ساختار اجتماعی دارد. اگر به دنبال درکی عمیق از تعاریف چندوجهی مسکن هستید، این فایل برای شماست! 🔍🎯
📌 مروری بر سیر تحول مفاهیم مسکن در عرصه بین‌المللی و بومی
در دنیای امروز، واژه‌ی مسکن دیگر صرفاً به عنوان "سرپناهی برای زندگی فیزیکی" تعریف نمی‌شود، بلکه به عنوان مفهومی چندلایه، پیونددهنده‌ی نیازهای روانی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی انسان‌ها محسوب می‌شود. بر اساس گزارش‌های منتشرشده توسط UN-Habitat، مسکن پایدار به واحدی اطلاق می‌شود که نه‌تنها ایمن و مقاوم باشد، بلکه قابلیت ادغام‌پذیری در ساختار شهری و جامعه را نیز داشته باشد. این دیدگاه جهانی، مفاهیمی همچون "مسکن مقرون‌به‌صرفه"، "مسکن در دسترس" و "زیست‌پذیری" را به ادبیات معماری و شهرسازی اضافه کرده است. همچنین در مقاله‌ای از مجله Housing Theory and Society تاکید شده که مسکن در کنار غذا و بهداشت، یکی از سه پایه‌ی اصلی توسعه اجتماعی پایدار محسوب می‌شود.
در بستر ایران، تعریف مسکن نیز دچار تحول شده است. از معماری سنتی با تمرکز بر درون‌گرایی، حریم خصوصی و هماهنگی با اقلیم گرفته تا روند مدرن‌سازی و گسترش آپارتمان‌نشینی، نشان از دگرگونی‌های گسترده دارد. جمله‌ای از سایت مرجع معماری ایران، نقش برتر پارس، به‌خوبی این تغییر را تبیین می‌کند:
🔹 «مسکن، بستر تعادل میان نیاز فردی و ساختار جمعی است؛ و هرگاه این تعادل بر هم خورد، با پدیده‌های ناپایداری اجتماعی روبه‌رو خواهیم شد.»
این سخن نشان‌دهنده‌ی نقش کلیدی مسکن در شکل‌گیری هویت شهری و کیفیت زیست انسان ایرانی است. 📍