📐 ۱. زمینه و کانسپت طراحی
ساخت این مرکز با بودجه‌ای بیش از ۷۳۳ میلیون دلار آغاز گردید تا فضایی فرهنگی در تپه‌های سانتامونیکا خلق شود ریچارد میر با استفاده از شبکه ۳۰ اینچی، هماهنگی ساختاری را بین سنگ‌‌فرش‌ها، پنجره‌ها و ستون‌ها ایجاد کرد تا مقیاسی انسانی و دقیق برقرار شود دو محور اصلی طراحی هدایت‌کننده گردش بازدیدکننده‌اند: یکی به سمت گالری‌ها، دیگری به سمت ساختمان‌های اداری و پژوهشی قرار دارند.
🏗 ۲. فرم، سایت‌پلن و شبکه فضایی
مجتمع بر تپه‌ای طبیعی شکل گرفته؛ فضاها در قالب شبکه‌های راست‌گوشتی با تراورتین سفید چیده شده‌اند و باغ‌های پلکانی طراحی شده‌اند تا هماهنگی با شیب سایت حفظ شود شبکه‌ای که محور شمالی–جنوبی را به ورودی و میدان مرکزی پیوند می‌دهد و محور شرقی–غربی سایت را از ساختمان‌های پژوهشی تا محوطه بیرونی متصل می‌سازد.
🔨 ۳. مصالح، سازه و نورپردازی
متریال غالب تراورتین ایتالیایی است که جلوه‌ای گرم و ماندگار ایجاد می‌کند و در ترکیب با شیشه و فولاد، فضایی روشن و مدرن به‌وجود آمده است سیستم نور طبیعی از طریق شیشه‌های بزرگ تامین می‌شود و سیستم سایه‌بان‌های هوشمند به تنظیم میزان تابش کمک می‌کند تا نور داخل ملایم و مطابق با استانداردهای حفاظت هنری باشد
🎭 ۴. عملکرد و ساختار مجموعه
چندین ساختمان به نمایش آثار هنری اختصاص یافته‌اند، همراه با سالن‌هایی برای اجرای موسیقی و تئاتر، کتابخانه و مرکز تحقیقاتی دایره‌ای شکل باغ مرکزی، با مسیرهای پیچان و آبشار مصنوعی، تجربه‌ای حسی را برای بازدیدکنندگان به همراه دارد و گویی خود باغ هنری زنده‌ای است
🌟 ۵. اهمیت آموزشی، فرهنگی و ایمنی
با بیش از ۱.۳ میلیون بازدیدکننده سالانه، این مرکز یکی از پر مخاطب‌ترین بناهای فرهنگی آمریکا محسوب می‌شود با توجه به آتش‌سوزی‌های منطقه جنوب کالیفرنیا، ساختار مقاوم در برابر زلزله و آتش‌سوزی به‌دقت اجرا شده‌اند: پوشش سنگی مقاوم در برابر آتش، درب‌های اتوماتیک ضدحریق، فضای سبز ضدآتش و تانک آب یک‌میلیون‌گالنی